Ronald Polito
Edens a la deriva
Traducció de Josep Domènech Ponsatí
Orações
O quanto para abrir o mar vermelho.
Quando se movimenta uma montanha.
Como um pássaro que não pousa nunca mais.
Toque coma ponta do dedo.
O coração pode bater.
Oracions
Tot el que cal per obrir el mar vermell.
Quan es belluga una muntanya.
Com un ocell que no es para mai més.
Un toc amb la punta del dit.
El cor pot bategar.
Manhã
Um fórceps.
Do escuro para
dentro. Da luz
parcial. Aos solavancos.
Numa cratera.
Sem tamponamento.
Entre moscas. Tapas.
Pelo meio do maciço
contrativo. Refilado.
No coração da bomba.
Da propriedade dos meios de.
Com tentáculos.
Glaciares.
Matí
Un fòrceps.
De la foscor cap
endins. De la llum
parcial. A sotragades.
En un cràter.
Sense taponament.
Entre mosques. Natjades.
A través del massís
contractiu. Refilat.
Al cor de la bomba.
De la propietat dels mitjans de.
Amb tentacles.
Glaciars.
Mão dupla
horizonte-abismo
daqui nada é distinto
nem se emenda
daqui tudo é miúdo
não se tem a ideia de muito
nenhuma trilha ou asa
ou pausa
acordar já parece grande
o bastante
no peito uma pedra crescendo para
si
há certos animais que
sangram mais
na hora da agonia da alegria
mãos que antes são
garras que ainda
são facas
cédulas xifópagas
páginas diárias de despedaçar
luas e luas sem luz
aqui nesta paragem ou pane
para cada célula
que dana
então
de onde
abismo-horizonte
Doble sentit
horitzó-abisme
des d’aquí res és diferent
ni s'esmena
des d’aquí tot és menut
no es té idea de gaire res
cap corriol o ala
o pausa
despertar-se ja sembla
prou gros
al pit una pedra que creix per a
si mateixa
hi ha certs animals que
sagnen més
en el moment de l’agonia de l’alegria
mans que abans són
urpes que encara
són ganivets
cèdules siameses
pàgines diàries d’esmicolar
llunes i llunes sense llum
aquí en aquest paratge o pana
per a cada cèl·lula
que danya
aleshores
d’on
abisme-horitzó
Visão do meio 2
com avenidas para troncos
pretos
pássaros insetos com
sem cor nenhuma
com nenhum logradouro
com pedaços de voos
com gritos com buzinas
laje sem céu antipouso
tampa não tamponada
a cabeça menos o capacete
uma jaula o corredor outra
curso com recurso entre formigas
entre escalas
entre ruínas
tão antes de engolir seu
bocado de ar
aquém da pelagem
de um cão
sem escapamentos sem afago
sem freio sem alvíssaras
magma de matéria animal
manhã tarde noite
um coração voluntário se corta
Visió del mig 2
amb avingudes per a troncs
negres
ocells insectes amb
sense cap color
amb cap domicili
amb retalls de vols
amb crits com botzines
terrats sense cel anti-aterratge
tapa no tamponada
el cap menys el casc
una gàbia el corredor una altra
curs amb recurs entre formigues
entre escales
entre ruïnes
ben abans d’engolir la teva
glopada d’aire
més ençà del pelatge
d’un gos
sense fuites sense afalac
sense fre ni albíxeres
magma de matèria animal
matí tarda nit
un cor voluntari s’esquinça
Desengano
am.a.r.
O teu primeiro sentimento foi o ódio.
Que te nutre: nunca esqueça.
Sem escape do desgarre do corpo total,
sem câmara de proteção, sem atavios,
cortado o fio que te tornava TUDO,
agora está só, com tua liberdade.
E ainda não desiste de insuflar tua bomba de vazio.
Então que percurso te aguarda.
E neste entorno nada te corresponde,
nenhuma voz, brisa ou palma te afaga.
Teu ofego é teu motor.
Tua pele não pode nada contra
esta parede de pedra.
Voltar ao pó, que saída,
ou antes, que cilada.
O amor, se for, vai passar, bem depois.
Desengany
am.a.r.
El teu primer sentiment va ser l’odi.
Que et va nodrint: no te n’oblidis mai.
Sense poder evitar desprendre’s del cos total,
sense càmera de protecció, sense ornaments,
tallat el fil que t’ho tornava TOT,
ara estàs sol, amb la teva llibertat.
I encara no renuncies a insuflar la teva bomba de buit.
Així doncs, quin recorregut t’espera.
I en aquest entorn res no et correspon,
cap veu, oreig o elogi t’afalaga.
El teu ofec és el teu motor.
La teva pell no pot res contra
aquesta paret de pedra.
Tornar a ser pols, quina sortida,
o, més aviat, quina emboscada.
L’amor, si hi és, passarà, al cap de molt.
Sim
deste único lugar um
lugar algum
aqui de dentro
da pós-morte
o tempo depois do tempo
este além sem suplemento
o adiante redundante
Sí
d’aquest únic lloc un
lloc qualsevol
aquí des de dins
de la postmort
el temps després del temps
aquest més enllà sense suplement
el més endavant redundant
Encantamento
Nem teus passos.
Nem teu peso.
Ou o hálito
como novelo. Ou
a pele feito correnteza.
E um roçar de braços.
Com a prumada do peito.
E já o rosto inteiro.
Não. Nenhuma palavra.
Encantament
Ni els teus passos.
Ni el teu pes.
O l’alè
com un cabdell. O
la pell talment com correntia.
I un fregadís de braços.
Amb la plomada del pit.
I ja el rostre sencer.
No. Cap paraula.
No verdadeiro caminho
Voar sem trilhos.
Apalpar através dos véus, dos vidros.
Prender-se à superfície do mundo
desprovido de dedos, dentes, cabelos.
Andar até conseguir não chegar.
Construir um abrigo em labirinto.
Insistir no método difícil da ignorância.
En el veritable camí
Volar sense rails.
Palpar a través dels vels, dels vidres.
Aferrar-se a la superfície del món
privat de dits, dents, cabells.
Caminar fins aconseguir no arribar-hi.
Construir un recer en laberint.
Insistir en el mètode difícil de la ignorància.
Um deus
dê-me um minuto
um cajado
um rosto
rotina para retinas já
então fustigadas
uma cama um dorso
dê-me uma foice
o último terremoto
um touro
o protonauta de neverland
dê-me um sopro
Un déu
dóna’m un minut
un gaiato
un rostre
rutines per a retines ja
llavors castigades
un llit un dors
dóna’m una falç
l'últim terratrèmol
un toro
el protonauta de neverland
dóna’m una alenada
Afora a imagem
A paisagem começa a partir deste ponto.
Um risco no ar, linhas que se
cortam, diferem, somem. No plano,
píncaros, rugas, acidentes, evasões.
Aceleradas sombras sem teto.
Um vento fora de seu elemento,
poeira contra qualquer materialização,
restos de arcabouço.
E, acima, a visão não pousa.
Explosão do escuro.
Més enllà de la imatge
El paisatge comença a partir d’aquest punt.
Un traç en l’aire, línies que es
tallen, difereixen, s’esfumen. En el pla,
cims, arrugues, accidents, evasions.
Accelerades ombres sense sostre.
Un vent fora del seu element,
polseguera contra qualsevol materialització,
restes de carcanada.
I, a sobre, la visió no reposa.
Explosió de la fosca.
Alvíssaras
Depois do ponto que deixa a última palavra.
Asas, espelhos, remoinhos, encruzilhadas.
O pôr do sol se esgarça.
Uma pétala se espalma.
A lua a pino, opiácea.
Infinito final.
Albíxeres
Després del punt que deixa l’última paraula.
Ales, miralls, remolins, encreuaments.
La posta de sol s’esfilega.
Un pètal s’aplana.
La lluna a plom, opiàcia.
Infinit final.
Entre
o fim do fim
cuidado com o jardim
o tempo não passa mais
todas as coisas iguais
cobrindo o corpo com alma
como uma droga que acalma
arte de perder o prumo
some a imensidão, sumo
uma pluma, que arremesso
o fim do começo
Entre
la fi de la fi
cal vigilar amb el jardí
és el temps que ja no passa
tot deixa idèntica traça
cobrint el cos amb l’esprit
com droga que aplaca el pit
això és l’art de perdre el tacte
fos l’espai immens, cap tracte
amb la ploma, pur desfici
la fi de l’inici
A alegria
Chão.
Nada acima.
Ou abaixo.
E não há nenhum outro lugar.
Outro clima.
Abraço.
L'alegria
A terra.
Res a sobre.
O a sota.
I no hi ha cap altre lloc.
Un altre clima.
Abraçada.
Além
Livre.
Édens à deriva.
O dia para sempre.
Horizontes afora,adentro.
Um trampolim na escuridão.
É hora da murmuração.
Do desaterro aterrado. Corte.
Êxtase aqui.
Só aqui ocorre a morte da morte.
Més enllà
Lliure.
Edens a la deriva.
El dia per sempre.
Horitzons enllà, endins.
Un trampolí en la foscor.
És hora del xiuxiueig.
De la cala callada. Tall.
Èxtasi aquí.
Només aquí té lloc la mort de la mort.
Novo mundo
Rio que deságua em si.
Cometa que alcança a cauda.
Broto da primeira árvore sem raiz.
Nou món
Riu que desemboca en si mateix.
Cometa que es mossega la cua.
Rebrot del primer arbre sense arrel.
Desaparição
(aqui ainda existe
o lugar)
você salta indo / além do salto / e de você
Desaparició
(aquí encara existeix
el lloc)
tu saltes tot anant / més enllà del salt / i de tu
_______________________________
Ronald Polito (Juiz de Fora, 1961) é um poeta, ensaísta, tradutor e historiador brasileiro. Além de sua obra poética própria, o seu trabalho como historiador e tradutor também se vincula, em regra, à literatura, destacando-se os estudos sobre poetas coloniais brasileiros (principalmente Tomás Antônio Gonzaga) e as numerosas traduções de autores catalães (de Ramon Llull até escritores contemporâneos, como Joan Brossa, Carles Camps Mundó e Narcís Comadira). Publicou, entre outros, Pelo corpo, com Donizete Galvão (2002), Terminal (2006), também publicado pela Lleida: Pagès, traduzido por Josep Domènech Ponsatí (2009), e Ao abrigo (2015), do qual foram extraídos os poemas aqui traduzidos.
________________________________
O TRADUTOR
Josep Domènech Ponsatí (Sant Feliu de Guíxols, 1966), poeta, tradutor e livreiro, publicou até agora Cap un un dic sec, Desdiments, Apropiacions degudes & Cia., El Càcol e Preqüela. Com seu quarto livro de poesia, El Càcol, ganhou o prêmio de poesia Sant Cugat em memória de Gabriel Ferrtaer (2014). El Càcol é uma proposta radical em mais de um sentido: por um lado, porque o autor está empenhado em lidar com questões que os poetas costumam deixar de fora de seus versos (aspectos nus e egoístas, aparentemente tão prosaicos quanto pode ser o uso de pornografia); por outro lado, porque cada poema é o resultado do jogo mais respeitoso com a genuinidade das palavras. Assim, El Càcol é ao mesmo tempo um livro requintado e refinado, cheio de poesia de alta voltagem.